Sağlık alanında çalışan kadınlarla yaptığımız röportaj serisinin bu ayki konuğu aile hekimi olarak görev yapan Nevin. COVID-19 süreci ve çalışma koşullarındaki değişimlerle ilgili sorularımızı kendisine yönelttik.

Sizi kısaca tanıyabilir miyiz?

1976 Adana doğumluyum.Tıp eğitimime Fırat üniversitesi Tıp Fakültesinde başladım, Romanya Oradea Üniversitesinde bitirdim. 14 yıldır istanbul’da aile hekimi olarak çalışıyorum.

COVID-19 sürecinde neler yaşandı ve yaşanmaya devam ediyor? Ne tür aksaklık ve zorluklarla karşılaştınız?

Bu süreçte en çok zorlandığımız konu hastaların Aile Sağlığı Merkezlerine gelmek istemeyip uzaktan tıbbi yardım almaya çalışması, uzaktan ilaç yazdırmak istemesi, hatta şikayetlerini telefonla anlatıp çözüm üretmemizi talep etmesi oldu. Oysa ki hastaya etkili bir tedavi imkanı sağlamak için çoğu zaman muayene etmek gerekiyor. Bu süreçte bu pek mümkün olmadı.

Hastaların genel olarak psikolojisinin bozuk olması hem onlar hem bizim açımızdan çok yorucu bir durum yarattı. Mesaiye ek olarak, telefon ile COVID-19 enfeksiyonu geçiren hastaları aramak epey ciddi bir zorluğa dönüştü. Şöyle ki, bazen günde 40-50 telefon görüşmesi yapmak gerekiyordu.

Çalıştığınız bölümde cinsiyet dağılımı nasıl? 

Aile Sağlığı Merkezinde 4 doktor 4 hemşire 2 temizlik personeli ve 1 tıbbi sekreter var, hepimiz kadınız.

Sağlık alanında cinsiyete dayalı avantajlar veya dezavantajlar olduğunu söyleyebilir misiniz? Bu avantaj ve dezavantajlar nelerdir?

Şahsım adına kadın olmanın dezavantajını görmedim. Gebelik ve doğum süreci geçiren arkadaşlar için kolaylıklar var. Hastaların hekime bakış açısında da cinsiyet ayrımına rastlamadım, hatta çoğu kadın hasta özel durumları için kadın doktorları  tercih edebilir.

COVID-19 sürecinde evinize gittiniz mi yoksa sağlık çalışanlarının yerleştirildiği alanlarda mı kaldınız?

Biz, birinci basamak sağlık çalışanları, evimize gittik ama maddi/manevi iş yükümüz iki üç kat arttı. Özellikle COVID-19 geçiren hastaların 1. derece ulaşabildiği, danışabildiği bir konumda olduğumuz için yoğun geçti ve evimize çoğu zaman tükenmiş olarak geri döndük. Ancek tabii ki, COVID-19 poliklinikleri ve servislerinde çalışan meslektaşlarımız çok daha fazla yoruldu.

Siz COVID-19 geçirdiniz mi?

Evet, ben de geçirdim.

Süreç nasıl gelişti? Sağlık çalışanı olan ve COVID-19 geçiren biri olarak COVID-19’un meslek hastalığı sayılması hakkında ne söylemek istersiniz?

Çok zordu. Mesleğin bir cilvesi olarak her yeni enfeksiyon bize muhakkak uğrar ama COVID-19 enfeksiyonu kadar hırpalayanını görmedim.

COVID-19 meslek hastalığı olarak sayılmalı.

COVID-19 sebebiyle sağlık çalışanı olduğunuz için sizden uzak durulduğunu, tedirgin olunduğunu hissettiniz mi? Psikolojik açıdan nasıl etkilendiniz?

Evet, maalesef sorunlar oldu. Örneğin eşim çok tedirgindi, odaları ayırdık; anneme yaklaşamadım ve dediğiniz gibi sağlık çalışanı olunca sizden uzak duruyorlar, nereye gitseniz sizi potansiyel bir tehlike olarak görüyorlar. Siz de “Ya birine bulaştırırsam!” kaygısı taşıyorsunuz , bu durum sürekli bir huzursuzluk haline dönüşüyor.

 Size ya da meslektaşlarınıza yönelik bir şiddet olayıyla karşılaştınız mı?

COVID-19 sürecinde hastalar eskiye kıyasla bizi daha çok dinler oldu, bu güzel bir değişim. Diğer taraftan, COVID-19 geçiren hastalar eğer bizim tarafımızdan aranmamışsa, bizi arayıp azarlıyorlar, duygusal olarak baskı altında bırakıyor bu durum bizi.  

Yeterli miktar ve kalitede koruyucu ekipman kullanıyor musunuz? Kullandığınız koruyucu ekipmanlar yüzünüze/ bedeninize uyuyor mu? Cinsiyet açısından bir farklılık gözlemliyor musunuz?

Başlangıçta, maalesef uzun bir süre, koruyucu ekipmanları kendimiz temin etmek zorunda kaldık. Normalde 20 TL’ye aldığımız bir kutu maskeye 300 TL. gibi fahiş fiyatlar ödedik. Pandemiden 4-5 ay sonra maske-siperlik gönderildi fakat çok kalitesiz ve yetersizdi. Bu yüzden şahsi koruyucu ekipmanlarımızı hala kendimiz alıyoruz.

*Yazıda, sağlık çalışanının gerçek ismi kullanılmamıştır.